NADCHODZI JESIEŃ Nadchodzi czas witania się z mgłami, nad rajskim ogrodem i nad pastwiskiem, choć jeszcze ciepło to lato żegna się nami, pola wiejskie już złocą złowrogo rżyskiem. Puste ptasie gniazda pod strzechą, zżółkła nać, suche kartofliska, w lesie głucho dudni moje echo, Jest lato jeszcze, jesień już bliska. Odczuwam swój smutek z bliskiej jesieni, dojrzewają winogrona, cierpkie tarniny, zapach znad łąk też jesiennie się zmienił, w czerwone kolie ustroił las jarzębiny. Wiąz, już nie romansuje z letnim powojem, nie tak dawno wspólnie tworzyli zieloną jedność, teraz w pośpiechu kroją i szyją jesienne stroje, smukłe brzózki, aż gwiazdy z zazdrości bledną. Wkrótce dzień złotem pomaluje wrzesień, obraz jesieni, tak na szaro i mgliście, to takie przechodzenie młodości w jesień, słońce niziutko czasami smutno mi błyśnie. /mis/ Odpowiedz

„ Pora duszę przestroić na jesień, na widoki te szare i mgliste, na ten wiatr, który drzewa wciąż czesze, aż pożółkłe opadną z nich liście. Na te deszcze co głowę mi myją i ten brąz, który przykrył już zieleń, na ławeczkę, tę dzisiaj niczyją, bo my w ciepłe wtuleni fotele. Przecież może być Polska i złota, więc polubmy co z sobą nam niesie, żeby duszy nie zjadła tęsknota, pora by ją przestroić na jesień… ” Odpowiedz

Prosto do słońca lecą dziś jesienne liście wirują bez końca szalone leciutkie połyskujące złociście Przepyszna jesień w purpurze i złocie jak dumna pani wokół się panoszy. Skąpana w żółcieniach,rudościach i brązach, nad zielenią dominując,dostojnie pląsa. Malarka natury i uczuć władczyni, barwami czarując ,melancholię czyni. bogatszą w doznania duszę Twą uczyni. Mogę patrzeć godzinami na te jesieni okruszki ścigam je sercem oczami pytać nie muszę wróżki Sam rozumiem doskonale skąd takie szczęśliwe nikt ich zatrzymać nie może wcale W objęciach wiatru radośnie swobodnie otwartą przestrzeń penetrują niecierpliwe Ze słońcem flirtuje a z wiatrem szaleje, w deszczu przepych gubi i refleksją wieje. Czy złota czy słotna,radosna czy smutna, zawładnie twym sercem,bowiem bałamutna. Potrzebna im jak powietrze odrobina sympatii czyjeś czułe dłonie co barwy się mienią kochają w pełni docenią i zabiorą może do domu Odpowiedz