Tylko w wierszach potrafię mówić do rzeczy, żyć z nimi w symbiozie i zdrowiu Tylko w wierszach potrafię tłumić emocje Odnaleźć miejsce dla siebie bezpowrotnie One mnie nasycają radością Nie mylą poranku z wieczorem One mnie napełniają miłością Kiedy niepewna pora Tylko w wierszach potrafię Wyrzucać co najgorętsze To co przeminęło I nastąpi jeszcze Tylko wierszom lubię się zwierzać Budować wiersz po wierszu pamięć odświeżać Stawać na głowie Zrywać naręcza kwiatów Odcinać się od Świata ludzi Tylko w wierszach potrafię się budzić... /M.Krzemińska/ Odpowiedz