Wspinamy się teraz po tych górskich drogach, między łąkami, co są jak zagrody pełne podściółki, skąd stado chmur może za chwilę wygoni pasterski kij wiatru. Niebem wędrują już jakieś ogromne kształty. Światło coraz silniejsze, przestrzeń się rozrasta, góry coraz mniej podobne do ścian, promieniejąc blaskiem rosną nam także w oczach, nad głowami krążą tu wielcy odźwierni - a słowo, które tak wysoko kreśli powoli jastrząb, nawet zatarte w powietrzu jest może tym słowem, którego, zdawało się nam, już nigdy nie usłyszymy? Więc gdzieśmy teraz dotarli? Na nierzeczywiste orne pole błękitu? I czy dłużej niż za chwilę zostanie nam na ramieniu odciśnięty ślad jakiejś dłoni? Odpowiedz