Natalie W podróży bez powrotu Gdy ostrzej zaciął wiatr Ty mi pomogłaś wygrać z losem, ty Czekałaś na mnie w progu I twój nieduży świat Był mi wytchnieniem, był nadzieją, Natalie O, Natalie Masz przed sobą świat piękniejszy, lepsze dni O, Natalie To twój czas i twoje miejsce, Natalie O, Natalie Jeszcze się nauczysz żyć, Natalie O, Natalie Jeszcze drogę swą wybierzesz, Natalie Lecz gdy otrzesz pierwsze łzy Tak jak teraz będę blisko, Natalie A kiedy już dorośniesz I zerwiesz się jak ptak Wargi zagryzę, nic nie powiem W pył dróg odjadą goście Zamiecie liście wiatr Jesień zbyt długa w słońcu spłonie, Natalie A potem wrócisz nagle Porannym słońcem brzóz Lekko zapukasz i otworzysz W milczeniu spojrzysz na mnie I będę wiedział już Kochać i tracić jest tak łatwo, Natalie ♥ Odpowiedz

Świat się śmieje i świat tańczy, jesień swoje obrazy maluje, w żółci, czerwieni i pomarańczy, nowe, piękniejsze wyczarowuje. Wróżką jest nasza jesień, siła jej pędzla jest magiczna, najcieplejsze kolory na płótno niesie, jej ręka pewna, rytmiczna. Tyle było wokół zieleni, jej magia gdzieś się ulotniła, dzisiaj wszystko złotem się mieni, ręka wróżki nie chybiła. To co było żółte, jest pomarańczowe, czerwień nasze serca ogrzewa, wielobarwne liście, kolorowe, tańcząc, wirując, spadają z drzewa Odpowiedz

Jesienny pejzaż Znakomita malarka przybywa autoportret darować nam chce nie witana, swe dzieło zaczyna całe noce maluje i dnie. Na sztalugi krajobraz rozpina zbyt ponury, czas dodać mu barw zieleń z brązem , żółcienie, kaszmiry kolorami się bawi i gra. Szary pejzaż rozjaśnia plamami miesza farby na płótnie bez ram pędzel tańczy jak zaczarowany ona w transie tworzenia tak trwa Kończy obraz i płacze wzruszona deszczem liści, muskanych przez wiatr mgłą srebrzystą, utkaną z wilgoci łzą na szybie znaczącą jej ślad. I odchodzi szczęśliwa, spełniona wizją piękna przelaną na świat tak jesienna , niezwykła i ciepła bez pożegnań, gdy minie jej czas. Odpowiedz

Je­sień to ta­ki mo­ment w przy­rodzie za­wie­sze­nia, między .., duchem te­go co było piękne w le­cie, szkiele­tem te­go co jest w za­pada­niu w je­sien­ny le­targ, przed jut­rem chłod­ne­go po­wiewu zi­my . Odpowiedz

Jesienią w parku kolorów tysiące, przez korony drzew przebija się jesienne słońce. Pod drzewami leżą kasztany i żołędzie. Odpowiedz