To natchnienie w dłoniach nie zostaje. Do kamienistych rdzeni zstępuje przez serce człowieka, które tworzy osobny rdzeń. I od niego rozrasta się w ziemi historia kamieni, a w ludziach ta równowaga, którą miłość osiąga przez gniew. One obie prowadzą człowieka, nie wyczerpią się w ludziach nigdy, nie ustaną w napięciu ramion ani w serca ukrytym geście – a biorą się z siebie wzajemnie, dopełniają się taką dźwignią, która myśli i ruchy zespala w nierozerwalny pierścień. Więc jeśli chcesz trafić z daleka i wejść, i w ludziach pozostać, to musisz obie te siły skupić mową nad wyraz prostą (mowa twoja nie może prysnąć w napięciach owej dźwigni, którą tworzą miłość i gniew). Wówczas nikt Cię nie wydrze z człowieka, nie oderwie od niego nigdy. Odpowiedz

Miłość nie musi być idealna wystarczy, że jest prawdziwa. Odpowiedz