Drzewa śpią w mglistej ciszy i o wiośnie nie marzą, smętki się zagęściły w kusych dniach kalendarza. Szary ranek i sweter, czas się w chmurach zatrzymał; myśli blade i nie te, a marzenia w archiwach. Burą suknię zakłada odchodząca już jesień; miłość tylko w balladach gdzieś odzywa się echem. Wiatr gra tęskną symfonię, w snach optymizm mi utknął. Czy powróci – nie powiem... wiersz odłożę na jutro. Odpowiedz

Mgłą otulona, a w sercu radość..... Odpowiedz