Nad chatą nędzarza poranek się wznosi, i serce jego płomieniem swoim grzeje. I nędzarz nie żebrze, i nędzarz nie prosi, bowiem w sercu jego, rozkwitły nadzieje! I nędzarz się cieszy, choć głód mu doskwiera, bo nędzarz bogaty choć w lichym odzieniu. A wzdycha w cichości gdy serce otwiera, bo ten nędzarz jest wierny – swoim dążeniom. Lecz w chwili ostatniej, ów człowiek ubogi, bogaty swą wiarą, umiera spokojnie. Bo wierzy on Słowom, że przyjdzie dzień taki, gdy Bóg, za wierność, wynagrodzi go hojnie! Bo żył on daleki od uciech, od świata, i Księgą żywota wypełniał swe lata. Bo w Słowach jej znalazł on drogę zbawienia, tą wodą żywota, gasił swe pragnienia. Bo serca pokoju ten człowiek nie traci, nie załamią go burze najsroższe. Kto życie swe wiarą w zbawienie wzbogacił, i Imię Chrystusowe – najdroższe! Odpowiedz

Życie jest jak domino,jeden ruch i wszystko się wali.. Odpowiedz