"Radość jest jak kamień, który rzucony do wody - zatacza coraz większe kręgi." - A. Baling Odpowiedz

Weź mnie jak papier do ręki, pognę się, zemnę, połamię, będę podatny i miękki, cichymi szeptać słowami. Podnieś mnie szarym kamieniem, zwyczajnym, leżącym w rzece, a ja ci dłoń zarumienię, rubinem w palcach zaświecę. Odpowiedz

Prawda jest jak kamień, nie rozpuszcza się w wodzie. Odpowiedz

Nigdy nie myślałem, że będę się czuł w ten sposób. Dziwnie jest być samotnym. Ale będziemy razem, Wyryci w kamieniu, wyryci w kamieniu, wyryci w kamieniu. Przytul mnie, przytul mnie mocno, Spadam daleko stąd, głosy w oddali wołają. Jest mi tak zimno, potrzebuję Cię ukochana. Byłem na dnie, ale teraz lecę Prosto poprzez wielkie podzielenie. Wiem, że płaczesz, ale zatrzymam Twój płacz. Kiedy zobaczę Cię, zobaczę Cię po drugiej stronie. Tak zobaczę Cię, zobaczę Cię po drugiej stronie. Chcę zobaczyć Cię, zobaczyć Cię po drugiej stronie. Bóg wie, że zobaczę Cię, zobaczę Cię po drugiej stronie. Odpowiedz

Nie był sam. Mięśnie jego wrastały w ogromny tłum, dopóki dźwigały młot i pulsowały energią – Lecz trwało to wszystko tak długo, dokąd czuł pod stopami grunt, dokąd kamień nie zmiażdżył mu skroni i nie przeciął komór serca. Wzięli ciało, szli milczącym szeregiem. Trud jeszcze zstępował od niego i jakaś krzywda. Mieli bluzy szare, buty wyżej kostek w błocie. Ujawniali właśnie to wszystko, co wśród ludzi powinno się skończyć. Czas jego stanął gwałtownie. W zegarach niskiego prądu zerwały się nagle wskazówki i spadły z powrotem do zera. Przeniknął go biały kamień, w istotę jego się wżarł i przejął ją wreszcie na tyle, że stała się sama kamieniem. Odpowiedz

Kamień drażniący ciszą Kamień, drażniący ciszą serca niewyjawieniem trud odsłonięcia wnętrza zmienia go w dwa kamienie. Chodzimy tak po tym życiu w rozum średnio zamożni zuchwali aż po "Dzień dobry" już przy "Dzień dobry" - ostrożni. Wypatrujemy barwnych plam na niebie szaro-ubogim Łowcy motyli w czapkach na bakier znów cel wyblakły w pół drogi. Patrzymy w swoją nową stronę jak gdyby nic się nie stało najgorzej, że trzeba od nowa wrony malować na biało. I może kiedyś, później, gdzieś tam przy końcu drogi naturalnością rzeczy zdumieni. spojrzymy wreszcie pod nogi. Odpowiedz

Podobno jesienią tęskni się najpiękniej. Każdy spadający liść z osobna przypomina jakiś dzień z kiedyś tam, coś lub kogoś... Odpowiedz

Kłopot z życiem po­lega na tym, że nie ma okaz­ji go przećwiczyć i od ra­zu ro­bi się to na poważnie./ Terry Pratchett Odpowiedz