Przeklęte róże wiesz, że miłość umiera jak kwiat François Coppée, pokłuty zraniony do krwi wściekły na siebie że znów zaufał pokochał tęsknił i dostał co mu się za to wszystko należało, opluty wyśmiany poniżony znów liże rany jak obity pokopany bezdomny, pies stary brzydki kundel szukający ciepła które nie było jemu pisane, jego życie to wegetacja powolne w cierpieniu umieranie wśród kwiatów najpiękniejszych pachnących czerwonych róż, pisał o tym przed laty i wciąż wyciągał do nich ręce one śmiały się z niego drwiły, i wyciągały swoje ostre kolce ku jego dłoniom kłuły mocno do krwi raniły, te róże przepiękne pachnące czerwone jak kulawe serce jak krew kapiąca wolno, z chorej aorty i zwiastująca rychłą śmierć, na zawsze przeklęte przeklęte róże przeklęte . Odpowiedz

Sybille Rembard Upojenie różą Świeża wszechobecność losu Twój zapach, moja piękna, to pochylona róża, Szczęśliwie że można być Krzyczę moją radość, moje oszołomienie, utopione. na tym zapomnianym przedmieściu świata Tryskające namiętnością do ciebie. Chcesz istnieć żyć cieszyć się z twoich rąk, odurzające ciepło. Moja skóra jest tam jeszcze dzisiaj, jutro, kto wie, może nie będzie jej wcale Pancerz, tarcza lub dziki mak. Płatki zerwane na tę chwilę Szlachetne ciało. Wklinowanie ludzkiej reprodukcji . Odpowiedz

Helen Hunt Jackson Płatek róży Na śnieżnym dywanie płatek róży, Porywisty wiatr kręci nim dokoła; Wiatr nie mógł wiedzieć ani kurzyć; Dlaczego puścił perskie oko do króla? „Tu chodziła królowa”, płakał zachrypnięty; Dworzanie, zdumieni, zaczerwienieni, pobladli; Żaden pożytek, gdyby coś wyjąkali, skłamali; Osłupiali przed jego złym wzrokiem czmychnęli. Żona króla wcześnie umiera, gdy król szaleje; Jak pięknie idzie do grobu i do śmierci, A co będzie, jeśli król teraz się dowie, Że ona małą różę ściskała w dłoni? I ludzie wcześnie umierają, gdy królowie mówią; Krwawiący, zhańbieni, porzuceni na uboczu, W odludnym miejscu zmarli ludzie kłamią Z ciepłym płatkiem róży na swym sercu. Odpowiedz

Róża nie potrzebuje mowy ... lecz po prostu promienieje zapachem ... nawet ślepy , który nie widzi róży ... zauważa jej woń " Mahatma Gandhi Odpowiedz

Patrzę i słucham. Kielich rozjaśniał różowym brzegiem, Jak czerwcowa poświata wciąż najcieplejszy na brzegu, Cichy jak gwiazdy złotych pręcików, które płyną sercem, Drżą i płyną w ich morzu śniegu. Nie dmucham na kryształ, niech w spokoju spoczywa, Żeby jeden płatek nie opadł już wkrótce. Nieszczerym szeptem głos mojej miłości zaczął mówić - Jeśli on jej nie wybierze, ona nie będzie już żyć; Ale teraz żyć będzie na wieki południe, A ja będę słuchać, jak czas szybko upływa, Co powie róża, dopóki będę żyć. Odpowiedz

Znam taką duszę, co cmentarniejąc nie do poznania, Sztuczną różę w śmierć niosła… Była niegdyś różystką… Skąd ten świat cały? — I róże sztuczne?… I czyjeś łkania? I ja — w świecie, — i ptaki — i pogrzeby — i wszystko? Odpowiedz

Róża w porannej rosie Odpowiedz