Ubieram choinkę – powoli, z namysłem, aby rozplanować, co i gdzie zawiśnie. Stroję swoje drzewko od ziemi do nieba – ogromne, więc ozdób wielu będzie trzeba. Na czubku lokuję najjaśniejszą gwiazdę, aby promieniała kaskadami blasku, wybieliła serca, umysły i dusze wszystkim zabłąkanym pośród świata puszczy… Do pomocy gwieździe – lampki porozświetlam, na każdej gałązce będzie własne święto. Niech nad łez padołem zamigocą blaskiem, wtórując naszemu łamaniu opłatkiem… Niżej – wiele innych ozdób porozwieszam: najpierw będą słodkie, piernikowe serca – to symbole mojej miłości najczystszej dla bliskich – rodziny i przyjaciół wszystkich. Błyskotek zbyt wielu nie umieszczę na niej – świat dzisiejszy zbytnio luksusami mami! Ale nie zabraknie bombek, które moje tu symbolizują świąteczne nastroje. Odpowiedz

Na biało. Odpowiedz