Poezja to jak motyl, który wlatuje do duszy i zaczyna nią targać. Odpowiedz

"LATO MIĘTĄ PACHNĄCE" Otwórz, proszę, w blasku słońca bramy lata urokliwe, bym roztopił aż do końca chłody uczuć frasobliwe. Pośród letnich łąk zielonych pobuszuję znów za miętą, przeobrażę się w motyla lecąc za wonną przynętą. Kiedy cały się zanurzę w tym dywanie ziół pachnących, znowu w lecie się zadurzę chwaląc Cię sercem gorącym. Lato miętą pachnie pięknie, cudną woń znowu odkrywam, całuję, przytulam, mięknę, ust od mięty nie odrywam. Zimą, wiosną i jesienią szczyptę mięty wonnej parząc, żyję miłych wspomnień chwilą o pachnącym lecie marząc. Odpowiedz

Fruwający motyl. Odpowiedz