Wę­dro­wa­ło so­bie słon­ko, Uśmiech­nię­te, ja­sne, zło­te, Szło nad ga­jem, szło nad łąką, Na­po­tka­ło w łzach sie­ro­tę – Ten się żali: „Tak we­so­ło Świe­cisz świa­tu, słon­ko moje, Uśmie­cha­mi sy­piesz wko­ło, Gdy ja smut­ny we łzach sto­ję; Odpowiedz

Rytm natury to harmonia, której nie znajdziesz w mieście. Odpowiedz

Dziś poszłam na spacer i oniemiałam, po krótkiej chwili już wracać nie chciałam. Znalazłam myśli, siedziały na drzewie. Skąd się tam wzięły? Wciąż tego nie wiem. Jak polne kwiaty wszystkie zebrałam, niektóre we włosach poupinałam. Najbardziej dojrzałe owoce innych, poukładałam wśród uczuć niewinnych. Najcieplejszymi serce ogrzałam, a najsmutniejsze wnet zapomniałam. Te wesolutkie wplotłam w warkoczyk, najpiękniejszymi przetarłam oczy. Te warte wszystkiego posłałam do nieba, niech życie oświetlą, gdy będzie potrzeba. A jedną, ostatnią zapakowałam, ze znaczkiem duszy Tobie wysłałam. Odpowiedz

Kwiecisty dywan. Odpowiedz