su­mien­ne em­bargo nie może wejść w niepamięć os­ta­tek cier­pki w swo­jej słodyczy, do­pada sprag­nione usta zwój wy­palo­nych marzeń, roz­sadza zim­nok­rwistą głowę noz­drza tkli­we tro­pią w chmurach, ciepłą woń przyległą a jed­nak niedosiężną, w uszach sek­retnie płynie me­lodia niedoszłego snu, ki­bić roz­pychają urodzi­we kwiaty tak bar­dzo stęsknione łako­mego dotyku, kłucie w le­wej pier­si ostre praw­dzi­wie boli, chwil cała nieskończoność a to wszys­tko w każdej z nich . Odpowiedz