Ludwik Szczepański Noc w górach (Na Hali Królowej w drodze do Czarnego Stawu) Jak cicho, jak świetlano! W powietrzu przezroczem Jaśnieje puch srebrzysty chmury nieruchomej, Nad dolin mglistym łanem, nad parowów mroczem Ciemną piętrzą się ścianą senne gór ogromy. I cały przestwór marzy - blaskiem się nasyca, Oparów zwiewne morze przejrzyścieje dołem: Nad górami rozbłyska złota tarcz księżyca, Olśniewającym z wolna wtaczając się kołem. Na turni stok, czarnymi żleby poszarpany, Miesięczne blaski płyną, smugami się ścielą I jak kry głaźne, lodu wykrzesane ściany, Majaczą nagie ściany upiorową bielą. Ten spokój - - słuch wytężasz: dzwoni wielka, cicha, Bezmiernie uroczysta harmonia wokoło. Słyszysz, jak matka ziemia uśpiona oddycha, Mgły zawojem oplótłszy gór wyniosłe czoło. Odpowiedz