Jest wielką zagadką cudownej przyrody, Wśród której się toczy wędrówka urocza. Początek ma wtedy, gdy człowiek się rodzi, Ostatnim oddechem swój finisz zaznacza. Jak rok tak i ono to wieczny bieg zdarzeń, Gdzie wszystko posiada początek i koniec, Wiośniane dzieciństwo, czas w którym się marzy, Zło świata dorosłych chce pięknem zasłonić. Żar letnich dni skrzętnie uczucia rozpala, Dojrzewa mnogością doświadczeń i wrażeń I pięknych chwil ważnych dla duszy i ciała, Niejedno się może tu przecież wydarzyć. Dorosłość w krąg wielką miłością rozgrzewa, Lecz są też pochmurne dni burz z piorunami, W uczuciach przeważnie wciąż trwają ulewy, Choć jednak też często czas suszy nastaje. Cudownych barw ogrom ma okres jesieni, Nie zawsze jest smutny i mgłą obleczony, Potrafi przepięknie radością się mienić, Jak też melancholią do wspomnień nakłonić. Odpowiedz

Nie można widzieć całego świata w sza­rych ko­lorach, war­to spoj­rzeć trochę głębiej gdzie ko­lory ma­lują Nam świat. Odpowiedz

Iść,iść,a w uszach szepty drzew. Odpowiedz