Zimowy poemat Gdy ludzie zgonieni po codziennym trudzie, do snu ułożyli pomęczone głowy, za oknem czarodziej wziął się do roboty, by z nową nadzieją - dać im dzień zimowy. Mróz przybrał skwapliwie krzewy srebra szronem, śnieg dał białe czapy nagim drzew koronom. Wiatr wszystko zamieszał, z nieba dmuchnął puchem - dzieło zakończono jeszcze w nocy głuchej. Wstał ranek, pocałunek słońca jasny dzień obudził, biały tren puchowy rozesłał na dworze, by wlać trochę szczęścia w serca zwykłych ludzi z wiarą, że na lepszą - dolę zmienić może. Śnieg migoce w słońcu tysiącem kryształów, każdy kryształ blaskiem diamentów się mieni. Czy w takiej scenerii można mieć nostalgię ? lub pisać o smutnej życiowej jesieni? Jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, bledną liczne troski codziennego bycia. Ja także odsuwam me maleńkie smutki, bo dostrzegłam radość - w sensie życia ! Krystyna Kunigiel-Jabłońska Odpowiedz

Piękna Zima tylko szkoda że na Obrazku a nie w Realu :( Odpowiedz

Czy można być długo smutnym na tak ciekawym świecie? LUCY MAUD MONTGOMERY Odpowiedz

Nieważne którą drogą pójdziesz. Ważne z kim tę drogę przejdziesz. Odpowiedz

Tylko niekiedy szczęście bywa darem, najczęściej trzeba o nie walczyć. Odpowiedz