Zostanie tyle Gór ile udźwignąłem na plecach Zostanie tyle drzew ile narysowało pióro. Tak gotowym trzeba być do każdej ludzkiej podróży Tak zdecydują w niebie. lub serce nie zechce już służyć Ja tylko zniknę wtedy w starym lesie bukowym. Tak jakbym wrócił do siebie Po prostu wrócę do domu. I wszystko tam będzie jak w życiu I stół i krzesła i buty. Te same nieporuszone Na niebie zostaną góry. Tylko ludzi nie będzie Tych co najbardziej kocham. Czasem we śnie ukradkiem Zamienią ze mną dwa słowa. Będą leciały stadem liście Duszyczki i szepty ich w lesie Będzie tak wielki i świsty. Rok cały będzie tam jesień. Moje drzewa będą szumiały Na tym i tamtym świecie. Odpowiedz

"Góry, choć są niezmienne, to ich smak dla każdego z nas jest inny." Ryszard Pawłowski Odpowiedz

Andrzej Bieły* W górach Góry – w welonach chmur. Jam w zachwycie – pan młody. Dla mnie na szczytach gór bije źródło ochłody. Na mą turnię się wdarł sinowłosy dziad – garbus poczwarny, żeby przynieść mi dar: ananasy z podziemnych cieplarni. Sławiąc lazur maliną swych szat, jak nie porwie się w pląs, brodę puścił na wiatr, srebro śnieżyc z kędziorów jej trząsł. Długo grzmiał niskim basem: w niebo cisnął ze skał ananasem, co świetlistą biel smug siejąc nad okolicą, opisując w niebiosach łuk spadał w nicość, złoto rzęsistych ros rulonami dukatów roztaczał. W dole szerzył się głos: ”Oto słońca płomienna lśni tarcza.” Podzwaniały mknąc w dal, obmywając urwiska, w ogniu złocistych salw, w rumianego kryształu rozpryskach. A gdy winem napełnił się dzban, nagle dałem z nim susa: rzeką świateł i pian obryzgałem garbusa. Odpowiedz