Są takie chwile głuche, chwile beznadziejne - czy wydobędę jeszcze z siebie myśl, czy z serca ciepło wykrzeszę? Nie zrywaj wówczas ze mną, gniewem moim wtedy się nie przejmuj. To nie jest gniew, to nic - to tylko puste wybrzeże. Lecz wtedy tak bardzo mi ciąży nawet najlżejszy ciężar. Idę, lecz cały stoję, nie czuję żadnego ruchu. Pamiętaj wówczas - nie stoisz, lecz w ciszy te siły się prężą, które odnajdą swą drogę, te siły, które wybuchną. I wtedy znów - nie gwałtownie, nie cały sobą naraz. Rozkładaj momenty serca, rozkładaj napór woli. W gorączkowym blasku źrenic niech się natychmiast nie spala to, co rośnie w okresach zastoju. Odpowiedz

Nigdy nie wiesz dokąd dojdziesz, gdy stoisz na początku drogi ...ale jeśli nie zrobisz pierwszego kroku, to pozostanie dla ciebie niewiadomą na zawsze Odpowiedz