Zostaw ten szary łan gniewnych łąk Woła noc, wołaj deszcz, warto być Choćby pył czasu spadł na twą dłoń W słońce patrz i już nie bój się żyć Przez ciemność trwa rejs na drugi brzeg Ty twarzą w twarz sam ze sobą wśród dat Już lustro twe też ma w oczach lęk tal jakby pękł wasz falochron ze szkła To nie tak, to nie wszystko, to nie kres Ja wiem i ty to wiesz To nie tak to nieprawda, że to mit Jest noc a po niej świt Nie bój się żyć, choć serce śpi I nie gaś lamp, niech nie grozi im chłód Wśród ulic miast są takie drzwi Za nimi ktoś, kto też czeka na cud Nie bój się żyć, to dla ciebie świat jak ciepły chleb, co dodaje wciąż sił Są wydmy zła nad morzem kłamstw Lecz miłość też i nadzieja i ty Odpowiedz

Ciągle pada, nagle ogniem otworzyły się niebiosa, Potem zaczął deszcz ulewny siec z ukosa, liście klonu się zatrzęsły w wielkiej trwodze. A ja? A ja chodzę i niestraszna mi wichura ni ulewa, Ani piorun, który trafił obok drzewa, słucham wiatru, który wciąż inaczej śpiewa. Ciągle pada, nagle ogniem otworzyły się niebiosa... który wciąż inaczej śpiewa. A ja? A ja chodzę desperacko i na przekór... patrzą na mnie rozpłaszczone twarze w oknie, to nic. Odpowiedz

"Nie narzekajcie na pogodę. Gdyby co jakiś czas się nie zmieniała, większość ludzi nie wiedziałaby jak zacząć rozmowę." Kin Hubbard Odpowiedz

Korzystaj z dnia, jak najmniej ufając przyszłości. Horacy Odpowiedz