Nie ma miejsca na smutki i cienie Wstałam rankiem, na jesień zerknęłam, otwierała obszerne walizy, wszelkie smutki w czerwienie upięła, krzyk musnęła minutą swej ciszy. Na ostatnie radosne promienie nanizała pogodne westchnienia, koncert serca radosnym nut brzmieniem niepokoje w optymizm zamieniał. Złoto klonu leciutko zadrżało, zawiązało swój romans z leszczyną , ale ciągle mu było zbyt mało, rozświetliło więc świat dzikim winom. Pośród tańca, czerwieni i złota nie ma miejsca na smutki i cienie, wszelkie zło pochowane po kątach, serce grzeją jesienne promienie. /magda*/ Odpowiedz

Klon krwawy i żółta lipa liście, listeczki sypią. Zrzuca je ptak lecący, strąca osa niechcący. Wiatrowi na płacz się zbiera, że liście się poniewiera; chodzi dołem i górą i zbiera je oburącz, i płacze nad nimi deszczem, po gałęziach je mokrych wiesza. Nic z tego ... Oczywiście. Potem mówią, że wiatr zrywa liście. Kazimiera Iłłakowiczówna Odpowiedz

"Jesienny kli­mat tworzy­my sami nieza­leżnie od cza­su i miejsca" Odpowiedz