Szelest poranny Szelest porannej mowy rośnie w siłę, rozkwita, minutę barwi każdą, zostawia piękno w szlifach. Choć rzeczywistość stoi w progu domu, to jednak wypełnia mnie pieśń świtu, radości dając przedsmak. I .. ptakiem wtedy jestem, przez mgnienie, rzęs muśnięcie. Treść się rozszerza życia. Milej mi z tym i pewniej. Pęcznieje w słowach zieleń, ciepło dojrzewa myśli, rozistna się nadzieja, że światło dotknie wszystkich. Chwilę tę bardzo lubię pełną ciszy, drżeń światła, zatrzymaną o ślad łzy, zanim świat krzyknie: „zapłać”. Autor: Maryla Odpowiedz

Nie ma to, jak we własnym domu. Odpowiedz

Powinnam wyłączyć telefon, usunąć Facebooka i gdzieś wyjechać. I tam, w spokoju, zastanowić się, na czym tak naprawdę mi zależy. Odpowiedz

Nawet wśród wędkarzy krąży taka plotka , że ryby tu same wpływają do środka :) Odpowiedz