Anegdotka o wężu

Historia wydarzyła się koleżance. Dziewczyna hodowała pytona (pytony nie maja kłów jadowych, czy jak tam to się nazywa) . Wąż był już dość spory i nie trzymała go w żadnym specjalnym terrarium tylko luzem w mieszkaniu. Wąż snuł się w po domu, wylegiwał na meblach i parapetach.

Ale pewnego dnia przestał jeść. Po kilku dniach jego głodówki zaniepokojona właścicielka zabrała go do weterynarza. Ten obejrzał i powiedział, że wygląda na zdrowego. Koleżanka zabrała go do chaty, ale sytuacja jeszcze przez kilka dni się utrzymywała - dalej nie jadł. Pewnej nocy obudziła się i zobaczyła go obok siebie na łóżku swojego węża wyciągniętego wzdłuż niej jak kij od miotły. W pierwszej chwili przestraszyła się, że zdechł, ale okazało się, że żyje.

Następnego dnia zabrała go znowu do weterynarza i opowiedziała, ze dalej nie je, a poza tym wspomniała o dziwnej sytuacji w nocy. Dzięki wyjaśnieniom weterynarza okazało się, że pytony właśnie w taki sposób mierzą czy są wystarczająco długie, żeby połknąć swoją ofiarę. : ) Łatwo się domyśleć, dlaczego przestał jeść...

Przecież alkoholik już się nie zmieni, całe życie będzie miał pociąg do pijaństwa. Niby to całą winę zwala na wódkę, gorąco obiecuje poprawę, a za kilka dni znowu to samo i tak w kółko. Znam wiele  kobiet żyjących w takich "toksycznych związkach" i często zastanawiam się, na co one czekają, czy wierzą w to, że będzie lepiej, że mąż/partner przestanie pić? A może po prostu boją się, nie mają odwagi odejść lub też wstydzą się, "co to nasi dobrzy sąsiedzi powiedzą" (jak to często bywa)? Lub też kochają za mocno... KOBIETY ODWAGI!

Marzena,ale się pośmiałam,super koleżanki masz.

Statystycznie kobiety cześciej żyją w toksycznych związkach niż mężczyźni.Częściej są bite,poniżane itd.chyba temu Waldek nie zaprzeczysz?

Oczywiście,że tak jest,kobiety piją,biją mężczyzn,szantażują,wykorzystują materialnie ..itp.Myślę,że mężczyzna ma łatwiejszą drogę odejścia. Waldek  brawo za komentarz''szuka słonia'' uśmiałam się ,z tobą partnerka ma wesoło.

Dla przykładu o walce kobiet z alkoholizmem  pewna historia " z życia wzięta"...

Marta nigdy nie przypuszczała, że może ją dotknąć właśnie TEN problem. Od alkoholu zawsze stroniła – wychowała się przecież w atmosferze ciągłego lęku przed pijanym ojcem. A ojciec pił przez całe dzieciństwo Marty. Po wódce był agresywny, razem z matką musiały się przed nim chować po kątach. Nawet po jego śmierci wracały do niej nocne koszmary, w których pojawiała się wykrzywiona ze złości twarz ojca. Kiedy się budziła, oddychała z ulgą, że to był tylko sen.
  Bardzo się bała, żeby nie poślubić mężczyzny z problemem alkoholowym. Wiedziała, że często tak się dzieje w przypadku DDA – Dorosłych Dzieci Alkoholików, które nieświadomie jako dojrzali ludzie wybierają na partnerów osoby, powielające zachowania rodziców w dzieciństwie.
Na szczęście, Adamowi było daleko do rozładowania napięć przy pomocy alkoholu i kłótni. Był porządnym człowiekiem, ceniącym nade wszystko dom i rodzinę. Przez kilka lat starali się o dziecko. Niestety, Marta nie zachodziła w ciążę. Po pewnym czasie doszli do wniosku, że widocznie tak im pisane. Kupili sobie psa, którego obdarzyli miłością, i który stał się namiastką własnego, niemogącego przyjść na świat dziecka.
Marta była szczęśliwa. Myślała, że tak już będzie zawsze. Przeliczyła się, bo po pięciu latach małżeństwa Adam niespodziewanie zachorował. Rak, i to od razu ten najgorszy, bez dużych szans na przeżycie. Walczył z chorobą pół roku. Kiedy zmarł, Marta się załamała. Całymi wieczorami siedziała wpatrzona w jeden punkt. Po miesięcznym zwolnieniu musiała jednak wrócić do pracy.
Pewnego dnia postanowiła uśmierzyć ból przy pomocy butelki. Pierwszy łyk alkoholu był zabójczy – wódka jej nie smakowała, za to była skuteczna. Zatykając sobie usta, Marta piła dalej. Z zaskoczeniem spostrzegła, że w stanie zaburzonej świadomości ból po utracie męża staje się mniejszy. Właściwie jest nadal, tyle, że jakby mniej ją obezwładnia. Po kilku tygodniach zamieniła wódkę na wino. Było łagodniejsze w smaku, a na rauszu życie stawało się bardziej do zniesienia.
Alkohol stał się częścią życia Marty. Piła zawsze w samotności, zawsze po pracy, wyłączając wtedy telefon i nie odbierając domofonu. Rano, jak gdyby nigdy nic, wstawała, nakładała na twarz makijaż i wędrowała do pracy. W firmie marzyła o jednym – żeby wrócić do domu i się napić. Po pół roku poranki stały się koszmarem – musiała coraz wcześniej wstawać, aby doprowadzić się do porządku po nocy spędzonej sam na sam z alkoholem. Coraz grubsza warstwa makijażu, aby ukryć podkrążone oczy i zmiętą, niewyspaną, skacowaną twarz.
Zaczęły się problemy z funkcjonowaniem za dnia. Kobiecie zdarzało się zapomnieć o ważnych terminach, robiła błędy przy naliczaniu płac. Dopiero, gdy szef wezwał ją na dywanik, zdała sobie sprawę ze swojego problemu. Miała wybór: albo zacząć leczenie albo stracić pracę.
Dużo wysiłku kosztowało ją pójście do poradni AA. Klub Anonimowych Alkoholików kojarzył się jej ze zdegenerowanymi ludźmi, takimi jak jej ojciec.
Kiedy przyszła pierwszy raz na grupę, z zaskoczeniem zauważyła, że osoby siedzące razem z nią w kółku, nie wyglądają jak ludzie z marginesu. Owszem, byli i tacy, którym alkohol niemal zżarł człowieczeństwo. Ale wśród uzależnionych znalazła też kobiety – młodsze i starsze oraz ludzi, których wygląd i elokwencja świadczyły o ich wysokim poziomie intelektualnym.
Jak wspomina, największą trudność sprawiło jej codzienne przedstawianie się: „Jestem Marta, alkoholiczka”. Myślała, że abstynencja pozbawi ją niechcianej, źle brzmiącej etykietki. Nie wiedziała wtedy, że alkoholikiem zostaje się na całe życie i że można być niepijącym nałogowcem.
Dziś Marta już trzeci rok nie pije. Nie uważa się jednak za osobę całkowicie wyleczoną z nałogu. Boi się, że TO może wrócić. Nie wie kiedy i czy na pewno, ale jest ostrożna. Z domu pousuwała wszystkie przedmioty kojarzące się z alkoholem. Szerokim łukiem omija sklepy ze stoiskami monopolowymi. I chwali samą siebie za każdy dzień w trzeźwości.

Dlaczego kobiety piją? Z tych samych powodów, co mężczyźni. Bo im źle, bo nękają je lęki, kompleksy, zahamowania. Bo dzięki promilom świat wydaje się lepszy, a one same bardziej odważne.
Różnica między alkoholizmem u obu płci polega na tym, że kobiety chowają się ze swoim nałogiem. Wstydzą się go, dlatego piją w samotności, kiedy nikt nie widzi. W skrajnych przypadkach potrafią przelewać wino czy piwo do butelek po napojach, aby nie można było rozpoznać, że raczą się alkoholem. Często też chowają go do szafek z ubraniami, na półki z książkami, żeby rodzina nie zorientowała się, że matka/żona/córka ma problem.
Mężczyznę alkoholika traktuje się najczęściej jako chorego, nieszczęśliwego człowieka. Problem kobiet alkoholiczek jest marginalizowany, bo nie ma niego przyzwolenia w naszym społeczeństwie.

W tramwaju...

Moja współlokatorka jechała tramwajem we Wrocławiu. W tramwaju siedział czarnoskóry student i na widok wsiadającej kobiety w widocznej ciąży wstał, żeby ustąpić jej miejsca. Nie zdążył jej jeszcze poprosić żeby usiadła, a sytuacje już wykorzystał jakiś stary moherowy beret. Na to student obrócił się, podchodzi do baby i mówi:
- Przepraszam, ale ja ustąpiłem miejsca tamtej Pani.
I pokazuje na kobietę w ciąży. Babka podnosi wzrok i mówi z pogardą:
- W moim kraju, to się ustępuje miejsca takim ludziom jak ja.
A on na to:
- A w moim kraju takich ludzi jak Pani to się zjada : )

Świetna, ale wniosek jaki mi się nasuwa to Babcia mało siedziała za młodych lat to teraz nadrabia, jednym słowem młodzi ludzie siadajcie gdzie sie da i jak długo sie da, bo na stare lata na bank będziecie stać. Pozdrawiam Ani.

Jasne,takie stare baby to powinny być w sezonie łowieckim odstrzeliwane ....
Hm ... jakoś dziwnie się czuję pisząc te słowa,bo nie dosyc ,że jestem starą babą, to jeszcze jestem Grażynka - Blondynka    Masakra ;(

Dziękuję Iwonko , jakieś swiatełko w tunelu sie pokazało :/

No ...  więc ja generalnie - też  )

Do moherów to nam daleko!!! Ale masz rację- za kobitkami nie trafisz.

Ciekawa właśnie jestem...gdzie jest ta granica, kiedy można byłoby powiedzieć, że jest się starym...Myślę Aniu, że masz całkowitą rację. Człowiek ma tyle lat na ile się czuje a nie tyle na ile wygląda. Nieraz będąc na Manhatanie w Central Parku widzę jak młodzi ludzie "lazą" z rana z psem i mało o jego smycz się nie przewrócą...a zaraz obok biegnie babcia z dziadkiem  całkiem rzeźko , mają słuchawki z muzyką na uszach ...rozmawiają...śmieją się...No i kto wygląda na starego...? Pozdrawiam, EWA

I właśnie Valdis - mam wrażenie - że to Was tak do nas przyciąga
Pomyśl tylko,gdyby wszystkie kobiety były tak mądre jak Wy, tak nieskomplikowane jak Wy i prowadziły auta tak dobrze jak Wy,byłyby facetami

Nie wydaje Ci się Waldku,że troszkę generalizujesz? Sporo jeżdżę i znam zarówno dobrych kierowców-kobiety , jak i złych- mężczyzn...I nie każda z nas jeździ samochodem "naszpikowanym elektroniką".A z sytuacją przez Ciebie opisaną spotkałam się "w drugą stronę".
Dziewczyny! Zgadzam się z Wami.Starość  to bardziej stan ducha , nie metryka. Pozdrawiam-Iwona

Valdi akurat wiem o czym mówisz też mam Córcie kierowce, kiedyś byłam temu przeciwna dziś cieszę się z tego, po prostu bałam się o nią, wiadomo jak każda kwoka o swe pisklęta.Ale do czego zmierzam, tu w kraju kobiety pracują na równych stanowiskach z mężczyznami są kierwowcami tzw.TIR-ów, pilotami, zajmują wysokie stanowiska w policji, bardzo dużo ich jest w armii nie ma u nas miejsca na dyskryminacje albo na to że pewne stanowiska pracy są zarezerwowane tylko dla mężczyzn, to mit tu nie ma tak jak w polsce dyskryminacji i to mi się podoba i wiesz co jest najdziwniejsze jest solidarność hm...ale czego między kobietami a mężczyznami jedni drugim bardzo chętnie pomagają,a vczsami nawet one są lepsze od Panów . Pozdrawiam Ani.

Aniu zobaczysz to sama na własne oczy, ale myślę że nie będziesz już zdziwiona jak ja byłam na początku, już będziesz o tym wiedzieć, to już nie bawem.A czy naszym dzieciom to się uda ta zmiana, nie myśle aby tak było to będzie trwać latami, może naszym wnukom, ale wtedy nas już nie będzie! Pozdrawiam cieplutko  Ani.

Z Wrocławia,gdzie w tramwaju siedziała pani tzw''moherowy beret''/?/przelecieliśmy nad tzw''silną kobietą''/?/ i wylądowaliśmy w....Ameryce.Super!!!! Pozdrawiam Wrocław,miasto mojego dzieciństwa.  Waldku,lubię jak piszesz,a najbardziej teksty z twoim poczuciem humoru.Natomiast moim zdaniem tekst z dnia 19.01/20.23/był ...nie fajny,a poza tym jest fajna zabawa.

Popatrz nie wiedziałam ,że takie rzeczy są w necie, ponieważ ja znam tą historię ale od znajomej mojej babci, która mi ją opowiadała kilka lat temu . To prawdziwa historia, która miała miejsce w Łodzi w łódzkim gabinecie....Ktoś musiał po wysłuchaniu tej historii ją zamieścić necie co jestem w szoku...Lecz historia jest naprawdę śmieszna i z morałem....