Życie moje jest jak księga w której brakuje wielu kart trudno je nazwać całością, a jednak stanowi cały tom każda książka ma treść a ja mam pewnie duszę, jak bym bez ducha istniała coś w środku mieć muszę czy godzina to jedna litera. zdanie może dniem całym ile jeszcze kart do zapełnienia czarnym maczkiem na bruku białym, jak zamknąć motyle i ptaki w twardej tekturowej oprawie, myślom zabrać skrzydła bez pióropusza mają być pawie czasem jestem dla siebie niepojętą nie wiem czy zdobię ziemię, czy jestem wszystkim obcą pod płotem dziko rosnącą miętą czasem zmącę czyjeś zwierciadła, nad ich wyspami rozłożę cienie rozchwiana w niepewności przepadłam w nie zapisanych kart bieli głębię, został mi tylko płacz wszechrzeczy na mojej wyspie wśród gąszczu zieleni księga moja nabiera kształt człowieczy pośród odbić liter w zwierciadłach strumieni. Odpowiedz

"Wszys­cy jes­teśmy elfami napędza­nymi na dynamo czasu." Odpowiedz

Bardzo smutny wiersz,ludzie czasami bawią się w lesie uczuciami najbliższych, a to strasznie boli.Jednak czas leczy rany i przychodzi uśmiech wraz z pięknym motylem do nas powoli. Odpowiedz

Jed­no spoj­rze­nie dos­tar­cza ty­le uczuć. A co jeśli zat­ra­ce się w nim i nie znajdę dro­gi powrotnej?... Odpowiedz