Ten prostak wziął na siebie gesty, patos i cały jego bezwstyd, to wszystko, na co nie mam sił - koronę, berło, płaszcz krolewski. Będę, ach, lekka w ruchu ramion, ach, lekka w odwróceniu głowy, królu, przy naszym pożegnaniu, królu, na stacji kolejowej. Królu, to błazen o tej porze, królu, położy się na torze. Odpowiedz

Mój cień jak błazen za królową. Kiedy królowa z krzesła wstanie, błazen nastroszy się na ścianie i stuknie w sufit głupią głową. Co może na swój sposób boli w dwuwymiarowym świecie. Może błaznowi źle na moim dworze i wolałby się w innej roli. Królowa z okna się wychyli, a błazen z okna skoczu w dół. Tak każdą czynność podzielili, ale to nie jest pół na pół. /Maria Domańska/ Odpowiedz

U Boga każdy błazen, Choć tu przymówki prazen, A im się barziej sili, Tym jeszcze więcej myli. A kto by chciał na świecie Uważyć, co się plecie, Dziwnie to prawdy blisko, Że człek - boże igrzysko. Odpowiedz

Ideowe pręgi, na plecach astety... przy kabały cnocie, śmierdzą żywym błaznem. Po cóż oddać życie, za czyjeś występy? Po co oddać w wierze, jak można mieć własne? Odpowiedz

Toż to błazen, który ma za­danie być wier­nym krzy­wej rzeczy­wis­tości. Toż to ja dla Ciebie. Cier­niem złudzeń otoczo­ny. Odpowiedz

Ech ludzie, mój ro­zum nie jest cho­ry, Cho­ciaż niewiele mam życiowej po­kory. Lecz nie błaz­na, lękam się imienia, Gor­szy wszak jest... ból zat­war­dze­nia. Odpowiedz

nie ma to jak odrobina czarnego humoru ;) Odpowiedz

Trudno się śmiać uciekając od takiego błazna. Odpowiedz