pamiętam jakby przez mgłę ten chłodny dzień i chwile cichej samotności, ukrytej wśród tłumu noc wtedy wcześniej przybyła niż zwykle, bez słowa zaglądała mrokiem w witraże zdarzeń malowała zadumę w tylu oczach, jak tajemnica przedwieczna nagle wskrzeszona objęła troskliwymi skrzydłami jasności zmęczone życiem twarze, blaskiem księżyca snuła refleksie wskazywała kudłatym myślom drogę, wiodącą na to znajome wzgórze gdzie przed wiekami pięknie zakwitło, niezłomne drzewo życiodajnej Miłości, Monika Wojdyła Odpowiedz