W sercach rozwianych, z hukiem dwururek rok sześćdziesiąty trzeci. Wiatr czas zawiewa. Miłość to? Życie? Płatki ich oczu? Płatki zamieci? Piasku, pamiętasz? Ziemio, pamiętasz? Rzemień od broni ramię przecinał, twarze, mundury jak popiół święty. wnuków pamiętasz? Światła godzinę? I byłeś wolny, grobie pokoleń. Las się zabliźnił i piach przywalił. pługi szły, drogi w wielkim mozole zapominały. A potem kraju runęło niebo. Tłumy obdarte z serca i ciała, i dymi ogniem każdy kęs chleba, i śmierć się stała. Piasku, pamiętasz? Krew czarna w supły związana - ciekła w wielkie mogiły, jak złe gałęzie wiły się trupy dzieci - i batów skręcone żyły. Piasku, po tobie szeptali leżąc, wracając w ciebie krwi nicią wąską, dzieci, kobiety, chłopi, żołnierze: "Polsko, odezwij się, Polsko". Piasku, pamiętasz? Wisło, przepłyniesz szorstkim swym suknem, po płaszczu plemion. Gdy w boju padnę - o, daj mi imię, moja ty twarda, żołnierska ziemio. Autor: Krzysztof Kamil Baczyńsk Odpowiedz

Był las. Pochłonął znowu las kaski wysokie, kości i konie. Odpowiedz