Była sobie na świecie Miłość. Miała ta Miłość, rzecz jasna, Obiekt Miłości. Było im dobrze razem. Obiekt patrzył na Miłość zakochanymi oczami i mówił: – Kocham cię! Miłość kwitła i była dla swojego Obiektu Miłością absolutną, bezwarunkową, wcieloną. Mijał czas i Obiekt coraz rzadziej patrzył na Miłość w ten sam sposób, co kiedyś. Teraz Miłość musiała sama pytać: – Kochasz mnie? – Co? – z roztargnieniem dopytywał Obiekt. – O co chodzi? Kocham cię, kocham… Nie wierzysz? Miłość, rzecz jasna, wierzyła i ufnie tuliła się do ramienia swojego Obiektu. W ten sposób Miłość zmieniła się w Wiarę. Wierzyła Obiektowi bezgranicznie, nawet gdy coraz rzadziej bywał w domu. Nawet, gdy czuła zapach obcych perfum. Pewnego dnia Obiekt zniknął i nie było już komu wierzyć. Odpowiedz

Miłość prawdziwa jest wspaniałomyślna, ma szerokie spojrzenie, chciałaby widzieć wokół siebie wiele radości, stara się pomnażać życie. - Jean Guitton Odpowiedz

Stara miłość nie rdzewieje. Odpowiedz

Miłość - silna choroba psychiczna...blokująca proces racjonalnego myslenia. Odpowiedz

Bo miłość to świadomość, że jest się kimś najważniejszym. Odpowiedz

Jed­nak prze­ciw­ności się do siebie przy­ciągają I w swej miłości łabędzie nawet wiele lat tak trwają. Odpowiedz

MILOSC JEST WSZEDZIE - BARDZO PIEKNIE Odpowiedz

tworzą ładne serduszko Odpowiedz

Jak dla zakochanych... Odpowiedz