Czemu zaraz mam być trup? To jest bardzo dobry słup; Żeby móc poszerzyć sobie horyzonty! Patrzę w górę i na boki I niekiepskie mam widoki; A poza tym sięgam wzrokiem ponad fronty! Ale ja o ciebie drżę! Złaź tu do mnie, błagam cię! Woła druh i odbezpiecza broń w rozpaczy: Dla twojego dobra przecież Towarzyszę ci po świecie! Dla mnie przyjaźń zawsze przyjaźń będzie znaczyć! Palca spust posłuchał i Spod chmur ciemnych w barwie krwi Spadł jak worek ten co szukał śladu gwiazd; Nikt się nigdy nie dowiedział; Co zobaczył gdy tam siedział - Słup, jak słup - a przyjaciela ma się raz! Odpowiedz

Wojciech Świętobor Mytnik "Eremitorium" Kolejna bezdeń. Kolejna otchłanność. W tej jednak czuję przyjazną pieszczotę. Przytulne słowa z dala od wszechrzeczy Ciszą spowiły moje zadumanie. W tej ciemnej łódzi oswajam swe myśli, Te światowieczne, te słomianopłonne. Na ciepłych ścianach z powagą zawieszam Trwaniem złowiony mój sen... Ileż to sekund przeszyłem swym głosem Chcąc zapamiętać to, co mogłem stracić... Nie mam już siły w ludzkość się zagłębiać. Lepiej mi czytać księgi czarnych świateł. Tak jest przyjemnie w cichej mej pustelni: Mówię bezgłosem, żyję nieistnieniem, Oddycham sobą pod gwiazd nieopieką, Wierszem spisuję swój czas... Odpowiedz

Myślę o tobie moja Lou twoje serce to są moje koszary Moje zmysły są twoimi końmi twoja pamięć ziarnem lucerny. Dziś wieczorem niebo jest pocięte ostrymi szablami A kanonierzy otuleni głębokimi ulotnymi cieniami. Ale ja wciąż przed sobą widzę twoje oblicze Twoje usta płomieniem śmiałości rozpalone. Nasze fanfary rozbrzmiewają nocą jak twój głos Kiedy jadę na koniu ty kłusujesz obok blisko. Nasze 75-tki pełne są gracji niczym wdzięki twojego ciała A twoje włosy są płowe jak ogień z wybuchającego na północy pocisku działa. Kocham twoje ręce i moje wspomnienia Szczęśliwe fanfary co godzinę wydzwaniają Słońce z kolei skłania się do rżenia Jesteśmy boksami w stajni w których gwiazdy wierzgają. Odpowiedz

Miłość oślepia ciemność i daje gwiazdy na niebie. Odpowiedz

Ciemność jest szczodra, jest cierpliwa i zawsze zwycięża, ale w samym sercu jej siły leży jej słabość: wystarczy jedna, jedyna świeca, by ją pokonać. Miłość jest czymś więcej niż świecą. Miłość potrafi zapalić gwiazdy. Odpowiedz

„Matko poezjo” – Może tak piszą Poeci młodzi I z takich słów wielkich Im się wiersz rodzi. Ja nie mogę pisać O ptaków śpiewie Gwiazdach na niebie Wielkich ideach Choć byłby z tego Dobry poemat. Matko, poezjo! Jestem człowiekiem Co na obłudę Szarżuje z miejsca – Ty jesteś lekiem Na całą nudę I nie zajmujesz dużo miejsca. Matko, poezja! Można się przestraszyć Po czubek głowy w prozie zaszyć Na widok mojej – choć bywa zabawna Wiem, że czasami jest niestrawna Lecz kiedy piszę od niechcenia Życie łatwiejsze jest do strawienia. Odpowiedz