Samotność Znam kaplicę, która jest przerażająca i zhańbiona, W której kiedyś powiesił się jeden katecheta. Od czasu tego okropnego świętokradztwa Jest ona zawsze dla wiernych zamknięta. Więcej krzyży na ołtarzu i świec wciąż płonących, Więcej kadzidła unoszącego się jak pachnące dusze. Pod pustynnymi sklepieniami armie żałobne, Małe przerażone roje liści już martwych. Moje sumienie jest jak te kościelne skandale, Po nagrobnej płycie skaczą oszalałe żale. Zwątpienie, które było moją dumą, zaciążyło mi. Uparty, nie wyniosły, pozostałem smutny i posępny, A w cieniu nie można nawet umieścić mojej duszy. Wielki gest Chrystusa, który unosi się i błogosławi. Odpowiedz

Żył na świecie, miał w tym wprawę Zdawał sobie z tego sprawę. Nie uciekał, zawsze zdawał Znał niejeden dobry kawał. Ta idylla długo trwała Lecz się wkrótce skończyć miała. Rzekł ksiądz patrząc nań z ukosa Że dużego Jaś ma nosa. Jasiu pobiegł do lusterka I ze strachem na nie zerka. Boć on przecie nie Romeo - Nos jak pilot do video. Jaś był całkiem przerażony Oczy wzniósł nad nieboskłony. Pleban całkiem go zdruzgotał I różańcem w mig omotał. Jaś jął w kościele modlić się szalenie, W ślubie złożył przyrodzenie. Chwytał za nie tylko sikać I poprzysiągł się nie trykać. Na nic zdały się zdrowaśki, Unikanie spojrzeń Aśki. Jak w telefon bilon wkładał I nad sobą głośno biadał. Odpowiedz

Jakże daleko jest od poznania Boga do kochania Go! Odpowiedz

Wiara nie jest zasługą u Boga, także nie świadectwem Bożego przymusu prowadzącego nas do niej, lecz dowodem ludzkiego rozumu. Odpowiedz

Wiara jest to pewność bez dowodu. Odpowiedz

łagodny i miłosierny łaskawy i dobry chwalebny i najwyższy, Panie mój w kościele pozwól mi oglądać Twoje święte Oblicze, pozwól mi iść Twoimi śladami Stworzycielu mój, naucz mnie Twojej prawdy naucz mnie Twojej pokory naucz mnie Twojej miłości, naucz mnie Siebie niech się stanie. Odpowiedz