W półświetle szyb jesień mi się przyśniła, Ty i koledzy w gromadzie błazeńskiej. Jak sokół, który z nieba krwi dobywa, Siadało serce moje na twej ręce. Ale czas szedł, starzał się i upływał, I szronem posrebrzając okien ramy, Zorza z ogrodu płakała na szybach Późnego września krwawiącymi łzami. Czas szedł i starzał się. I jak lód nikły Trzeszczał i tajał kruchy jedwab krzeseł. Wtem się zacięłaś, usta twe zamilkły I sen jak odgłos dzwonu zmilkł i przeszedł. Zbudziłem się. Po jesiennemu śćmione Było świtanie, wiatr, uchodząc pędem, Niósł jak biegnący za wozem deszcz słomek Po niebie brzóz umykających grzędę. Odpowiedz

„Ptak siedzący na drzewie nie boi się, że gałąź się złamie, nie dlatego że ufa gałęzi, ale dlatego że wierzy we własne skrzydła.” – Autor nieznany Odpowiedz

Nie muszę mieć skrzydeł by do nieba się jak ptak wznieść nie muszę mieć głosu by miłosną śpiewać pieśń Odpowiedz