Aż raz po paru dniach. Panicz siadł w swoje sanie. Wtem usłyszał szeptanie. Za krtań chwycił go strach. Wśród białych, śnieżnych pól. Ona cicho leżała. Na wpół żywa, zsiniała. A w jej oczach lśnił ból. Pan spojrzał na nią z góry. Zrobiło mu się żal. Zły trochę i ponury. Odjechał w siną dal. A gdy mrok nieobjęty. Na śpiące miasto legł. Dziewczyny trup zmarznięty. Przysypał miękki śnieg. Odpowiedz

Dziki, głodny, zmarznięty. W dwa konie, saniami, w ciężkim baranim kożuchu związany, w walonkach, z kocem na kolanach, Wsłuchany w zgrzyt metalu, drewna i śniegu, w odgłos z pod kopyt, w koński pot dymiący ,na kłębie i gorąca zimowa herbatka w gębie . Odpowiedz

coś pięknego Odpowiedz

Spod kopyt lecą skry, zmarznięta ziemia drży, dziewczyna tuli się, z kopyta kulig rwie, hej kulig rwie. Odpowiedz

Juz nie długo, nasze dzieci,konie na obrazku bedą oglądać Odpowiedz

Kiedyś były takie zaprzęgi ale teraz to już rzadkość, może gdzieś je można spotkać Odpowiedz

W moich stronach można takimi saniami zamówić kulik w Fojutowie tam gdzie rzeka płynie góra A kanał dołem piękne miejsce polecam Odpowiedz

Gdzie podziały się te czasy, kiedy konik gnał na przedzie, a dzwoneczki oznajmiały, że kuligiem radość jedzie? Dokąd odszedł w ciepłej szubie, ten co lejce trzymał w dłoni i potrafił po mistrzowsku dopingować trójkę koni? Odpowiedz