Drzewom wyśpiewam umarłe pieśni wykrzyczę wiersze zrodzone z bólu. niech z wiatrem płyną w dale bezkresne niewypłakane łzy serce przytrzymam, dłonią bezduszną żeby posłuszne mi było zimne popioły, z dawnej przeszłości niechaj rozwieje wiatr potem posprzątam umysł zmęczony, wyplączę ze wspomnień złych i pójdę w przyszłość nieodgadnioną, z twarzą dumą i głową wysoko podniesioną. Odpowiedz

Drzewa w lesie porannym dumały nad zapachem, który w przestrzeń wyślą. Każdy liść się wydawał nabrzmiały drżącą myślą. Twoją myślą. . . Zapląsane w podgałęźny zamęt rosły twarze setek listkoosób, każda inna. Ale takie same miały włosy. Rude włosy. . . Żar ze słońca wyciekał jak z pieca i łapczywie rosę z liści chłeptał. Pod drzewami cień się ukobiecał cichym szeptem. Twoim szeptem. . . Odpowiedz