Stoję na brze­gu je­ziora twoich myśli. Słyszę me­lodię, która woła mnie na dru­gi brzeg, ale ja boję się po­ruszyć. Gdy­bym zaczęła stąpać na­wet naj­de­likat­niej po ziaren­kach pias­ku nasze­go cza­su, mogłabym po­dep­tać leżące tam kruche muszle twoich marzeń... Wolę więc trwać na moim ska­lis­tym brze­gu i ra­nić sto­py o os­tre ka­mienie praw­dy, niż zniszczyć skra­wek two­jego serca... Odpowiedz