Był chyba maj, park na Grochowie, W słoneczny dzień zobaczyłem Cię. Tańczyłaś boso, byłaś jak natchniona, A po chwili zaczął padać deszcz. Nie wiedziałem, co się ze mną dzieje, Wszystko znikło, byłaś tylko Ty. Stałaś w tęczy, jak zaczarowana, Świeciło słońce, a z nieba padał deszcz. Ref. Tyle samotnych dróg Musiałem przejść bez Ciebie, Tyle samotnych dróg Musiałem przejść by móc Odnaleźć Ciebie tu, I wtedy padał deszcz. Nasze oczy wreszcie się spotkały, Jak odbicia zagubionych gwiazd. Byłaś blisko, wszystko zrozumiałem, Kto odejdzie, zawsze będzie sam. Na zawsze i na wieczność, uczyńmy z życia święto, By będąc tu przez chwilę, wszystko zapamiętać. Nasza droga nigdy się nie skończy, A kto odejdzie, zawsze będzie sam. Odpowiedz

Chmury rozpuściły włosy i deszczem sięgają ziemi. /W. Gombrowicz/ Odpowiedz

Latarką nie oświecisz kogoś, kto w ciemnościach niewiedzy sto Odpowiedz

Na­wet naj­większa rze­ka zaczy­na się od ma­leńkich kro­pel deszczu. Odpowiedz

O ile świat byłby piękniej­szy, gdy­by ludzie za­miast oce­niać po­wie­rzchow­nie smu­tek sza­rych, deszczo­wych dni, wniknęli w piękno je­go kropel. Odpowiedz

Życie bez miłości to cza­rodziej­ska la­tar­nia bez światła. Odpowiedz

Wsłuchu­je się echa, choć szep­tu Choćby war­ko­tu ciem skrzy­deł Szu­kających światła la­tar­ni jak po­ran­nej ro­sy Gdzie choćby drze­wo w połowie zielo­ne Gram przez­naczo­ny za­wiera, Gram zro­zumienia... Odpowiedz