- Tedy ci powiem, ziemio, rodzima dziedzino – Nie słuchaj, co ci mówią przechodnie, co ludzie – Ja ci rzekę rzecz moją, ja wiem ją skądinąd, a ty, o ziemio-matko, posłuchania udziel: - Poram się z pieśnią, matko. Ciągle mię obala ten wicher, co od świata przychodzi, ten zalew, co idzie jak stu końmi rozpętana fala, a ja falę mą pragnę nad te wynieść fale. - Tum się nauczył, matko, odmiennej nauki, stąd-em wysnuł tajnicę słowiańską, tum odkrył tę prawdę, którą twoje wyszumiały buki, tu melodią łaskawą Pan mej duszy dotknął. I jam się też rozszumiał – buk między bukami, tako mi święte stało pasterskie śpiewanie, żem zamarzył – syn Piastów – izraelski Dawid, by mi na czoło Pańskie zeszło pomazanie… Odpowiedz

Z człowiekiem jest wszakże jak z drzewem. Im bardziej dąży ku wysokościom i jasnościom, tym silniej jego korzenie ciągną ku ziemi w dół, w ciemność. - Fryderyk Nietzsche Odpowiedz

Niezłe zdjęcie :-) Odpowiedz