A po dziś dzień po zam­ko­wej baszcie Głos słowiczy tam też roz­brzmiewa I płacze: „O śmier­ci i życie, po­każcie, me­go lu­bego” – jej duch ubo­lewa. Dusza jej piękna, po­wab­na, li­liowa, Za­pachem ku­si, od­strasza łka­niem W zam­ku jej głośna, do­bit­na prze­mowa „Gdzież on jest?” – kończy się py­taniem. Smut­na duszyczka gdzieś w mu­rach płacząca, Osza­lały pan młody, zmarłszy z roz­paczy, Tak się też kończy ich miłość gorąca I na­wet śmierć ich złączyć nie raczy. Odpowiedz

Tar­gnie na mur osłaniający wspomnienie, żywiąc się klęską, dop­ro­wadzając do zapomnienia. Wpa­ja świado­mości gorycz, smu­tek, otępienie; Kradnąc to os­tatnie ,naj­ważniej­sze ... ukojenie. Odpowiedz