W tym śnie moskity przegryzły hełm tropikalny i fala za falą w czaszkę leje się noc. Podnieść, podnieść te czarne liście palmy, niebo z gorączki krwawe - żółtomiedziany strop! Krokodyle - wydłużone bryły ołowiu, jak ołów dudni tętent trwożnych antylop. Rzeka - gdzie płynie nieobjęta jak słowo, płynąc ku wybrzeżom, sudanom, antylom? Kiśnie woda, bulgoce, nie oddychać pod nią. Negrzy w śpiączce oparci o bożki schną unosząc bryłę powietrza, jak śmiercią - podmyci wodą. Białe wybrzeże toczy wyblakły, sypki trąd. Wtedy znużone ręce przewrócą szybko szufladę - powieje z niej febra i w dłonie popłynie bulgot ukropu. Coraz się niżej obsuwa dym duszniejących mokradeł i słychać, jak z martwych negrów sypie się biały popiół. Odpowiedz

nie ma jak dzikość przyrody Odpowiedz