Idąc pus­ty­nią ciemną, co krew jej ob­ra­zy ma­luje, szu­kam dro­gi pow­ro­tu do twe­go cienia. Cza­sem przys­taję i spoglądam na wi­rujące wśród suchych ka­mieni wspom­nienia. Tyl­ko one budzą życia sens, choć kroczą ze mną sa­mot­nie. Być może kiedyś zat­rzy­mam się i spoj­rzę z uśmie­chem na dzień, który minął bez­powrot­nie. Odpowiedz

Nawet największe pustynie mają swoją wiosnę, choćby najkrótszą i niedostrzegalną. - Jerzy Andrzejewski Odpowiedz

I na pus­ty­ni burza za­bija ciszę. Odpowiedz