Gościu, siądź pod mym liściem, a odpocznij sobie! Nie dojdzie cię tu słońce, przyrzekam ja tobie, Choć się na wyższe wzbije, a proste promienie Ściągną pod swoje drzewa rozstrzelane cienie. Tu zawżdy chłodne wiatry z pola zawiewają, Tu słowicy, tu szpacy wdzięcznie narzekają. Z mego wonnego kwiatu pracowite pszczoły Biorą miód, który po tym szlachci pańskie stoły. A ja swym cichym szeptem sprawić umiem snadnie, Że człowiekowi łacno słodki sen przypadnie. Odpowiedz

W od­da­li ig­la­ki kołyszą się na bo­ki. A w ty­le, gdzieś pod la­sem ludzie wcięci sta­wiają niepew­ne kro­ki. I w końcu ja na ław­ce cichut­ko siedząca. Ten wier­sz na te­lefo­nie tworząca i o roz­kosznym sza­leństwie roz­myślająca. A kto wie... może i zasza­leję. W ryt­mie mu­zyki góral­skiej ciało z ja­kimś przys­tojniakiem na par­kiecie roz­grzeję. Odpowiedz