Mają ludzie skarby wielkie w domach swoich, chronią je i strzegą.., i zabezpieczają. Ty masz tak niewiele.., jeszcze się nie boisz, swe bogactwo, w sercu zachowane mając. I ten świetlany promyk codzienny, który pojawia się u twych drzwi. Może jest zwiastunem tych czasów znamiennych, może wypełnieniem, nadzieją twych dni? Może czas się dłuży życiem strudzonemu, lecz próżnym nie będzie to jego czekanie. Gdy ubywa cierpliwości, nie pozwólmy sercu swemu, na złą rozpacz.., na powątpiewanie. Bo pąki wypuszcza już drzewo figowe, a to nam oznajmia – że wiosna nadchodzi. Więc niech serce czuwa, aby przyjąć nowe, życie w Królestwie – które już się rodzi! Odpowiedz

Gdy ktoś do drzwi Twoich zapuka, to nie mów, że nie ma Cię w domu. Mieć serce, niewielka to sztuka, otwieraj więc czasem je komuś. Bo ludzi samotnych jest wielu, smutno im też bywa, jak Tobie. Chcą wesprzeć się na Przyjacielu, szukają go w drugiej osobie. A gdy im drzwi zamkniesz przed nosem, odejdą złamani, przybici. Lecz nikt z nas nie rządzi swym losem i Ciebie też smutek pochwyci. I do drzwi też czyichś zapukasz, gdy powie, że nie ma go w domu, zrozumiesz, że kochać to sztuka I drzwi już nie zamkniesz nikomu. Odpowiedz

Czasami siadasz przy oknie, wpadając w nostalgii sieć. Podążając nurtem teraźniejszości, myślisz o drzwiach do twej przyszłości. Odpowiedz

Zapisuję na drzwiach* mojej wiary wyznanie dym kadzidła zasnuł mieszkanie Odpowiedz

Bo gdy do naszych drzwi pu­ka miłość, każdy główku­je głównie nad tym, jak się ubrać. Odpowiedz

Jednak najlepsze są wiersze wesołe, Co jakimś chochlikiem wlatują do domu oknami I nie potrafię się im sprzeciwić; Zamykam okna,to wlatują drzwiami. Odpowiedz

Ty­siące zamków i... je­den klucz nie pa­sujący do żad­nych drzwi... (Ty­siące py­tań i...jed­na od­po­wiedź nie pa­sująca do żad­ne­go z nich...) Odpowiedz

Krzyw­dzi nieumyślnie dru­giego człowieka. Gorzej jak kiedyś świado­mość za­wita do jej drzwi. Odpowiedz