Kiedyśmy się roz­sta­li, by­liśmy jak dwo­je dzieci, które gwałtow­nie zap­rzy­jaźniły się na ja­kichś imieni­nach i te­raz pat­rzą na siebie, pod­czas gdy rodzi­ce od­ciągają je za ręce, i jest w tym ja­kiś słod­ki ból i ja­kaś nadzieja, i już się wie, że jed­no ma na imię To­ny, a dru­gie Lu­lu, i to wys­tar­cza, żeby ser­duszko było jak po­ziom­ka i... Odpowiedz