Obec­nie jes­tem drze­wem bez liści, je­sienną porą płaczącym. Użalam się nad sobą. Nad dziura­mi i ko­ryta­mi wyżar­ty­mi przez kor­ni­ki. I wciąż pow­tarzam "kiedyś było inaczej - kiedyś byłam piękna, młoda, sil­na" i chciało mi się z tym wal­czyć Dzi­siaj pod­daję się pro­ceso­wi rozkładu - but­wieję i sta­je się ru­nem leśnym, aby które­goś dnia stra­wił mnie dzi­ki las. Odpowiedz