Głębo­ko w niepa­mięci, uk­ry­ta pod prze­siąkniety­mi za­pachem la­wen­dy woal­ka­mi sta­rych ka­peluszy. Zag­rze­bana w ster­cie je­sien­nych liści obu­mierających po cichu gdzieś w kącie og­ro­du. W kar­to­nie z pa­miątka­mi z dzieciństwa, pok­ry­ta grubą war­stwą kurzu. Gdzieś tam. Może blis­ko, może da­leko, umiera właśnie czy­jaś dusza. Sa­mot­nie. Po­woli od­da­je każdy od­dech nad­chodzącej zi­mie. Drży pod wpływem zim­nych pod­muchów wiat­ru. Obojętna. Odpowiedz