`Rozmarzył się październik jesiennie z zamyśleń snując świetliste promyczki, kreśląc gamą pasteli obrazy senne gdzie usypiają płochorude przebłyski. Oprószył je srebrem gwiaździstym wplatając nocną nostalgię w ręce drzew, i oczy domów blaskiem szklistym zasłuchały się w mglisty deszczu śpiew. W dzwoniącej głuszy i w śmiechu ech utkał smak jesiennych tajemnic, co rzeźbi nastrój na poddaszu strzech i tańczy nocą w lasach ciemnych. Nad wstęgą miasta kołysząc ulice melancholii złoto jedwabistym ciepłem, wieczór zatapia się w cichą ciszę osnutą jesiennych tajemnic szeptem.. Odpowiedz