Nie znali nigdy, co to jest dostatek, Lecz znali tylko - co trud i potrzeba; Nieraz im brakło mleka w piersiach matek, Nieraz im brakło na zagonach chleba... Nie znali nigdy tej pomyślnej doli, W której bez troski o jutrzejszą strawę Duch ludzki, z mroku budząc się powoli, Na światło oczy otwiera ciekawe, Gdyż od kolebki czatowała bieda, Co duszy dziecka rozwinąć się nie da. Odpowiedz