Ojczyzna Szopena Cóż to była za dziwna, romantyczna Pani, Wszyscy się w niej kochali, umierali dla niej. Wszyscy cierpieli za nią najdotkliwsze krzywdy, Nawet ci, co jej oczu nie widzieli nigdy. Z jej imieniem na ustach w Hiszpanii konali, Marząc na złotych skałach o Mazowsza polach; Dla niej w czarnych płaszczach podróżnych zjeżdżali Do fosforycznych portów Konstantynopola. Za nią tęsknili długo po nocach i rankach Na Dalekim Zachodzie w Ameryki preriach, I pieśni o niej snuli i o jej kochankach Zatraconych, zawianych śniegiem na Syberii. Mówią im obcy ludzie: - poco cierpieć dla niej, Tłumaczą: - że nie warto, że jak gwiazda pierzcha, Ale oni nie słyszą, na śmierć zakochani. I dalej za nią gonią po lądach, po zmierzchach. Odpowiedz

*** Lodowym blaskiem gwiazd promienie, skrzą się nad pola śnieżno-białe... i rozlewają w krąg milczenie, melancholijne, oniemiałe. I jakiś pokój dziwnie błogi, ogarnął śnieżne mgły srebrzyste. Na senne chaty, pola, drogi, milczenie padło uroczyste *** /A. Lange/ Odpowiedz

Nadzieja za­pala się jak długo wycze­kiwa­na pier­wsza gwiaz­da na niebie i cho­ciaż później roz­my­wa się w świet­le dnia, jej blask jeszcze długo og­rze­wa nasze serca. Odpowiedz

Świeciła gwiazda na niebie, srebrna i staroświecka. Świeciła wigilijnie, każdy ją zna od dziecka. Zwisały z niej z wysoka, długie, błyszczące promienie, a każdy promień – to było, jedno świąteczne życzenie. Odpowiedz

Zat­rzy­maj wiatr, ukołysz niebo, po­całuj gwiazdę, obej­mij mrok, uchwyć chwilę, przy­witaj się ze wschodzącym słońcem, za­tańcz z księżycem o zmro­ku i w te­dy mów o miłości. Odpowiedz

Widziałam spadającą gwiazdę. Wypowiedziałam życzenie.. Ale czy można wierzyć w gwiazdy, jeśli nie wierzy się w ludzi? Odpowiedz