Zimowy poemat Gdy ludzie zgonieni po codziennym trudzie, do snu ułożyli pomęczone głowy, za oknem czarodziej wziął się do roboty, by z nową nadzieją - dać im dzień zimowy. Mróz przybrał skwapliwie krzewy srebra szronem, śnieg dał białe czapy nagim drzew koronom. Wiatr wszystko zamieszał, z nieba dmuchnął puchem - dzieło zakończono jeszcze w nocy głuchej. Wstał ranek, pocałunek słońca jasny dzień obudził, biały tren puchowy rozesłał na dworze, by wlać trochę szczęścia w serca zwykłych ludzi z wiarą, że na lepszą - dolę zmienić może. Śnieg migoce w słońcu tysiącem kryształów, każdy kryształ blaskiem diamentów się mieni. Czy w takiej scenerii można mieć nostalgię ? lub pisać o smutnej życiowej jesieni? Jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, bledną liczne troski codziennego bycia. Ja także odsuwam me maleńkie smutki, bo dostrzegłam radość - w sensie życia ! Krystyna Kunigiel-Jabłońska Odpowiedz

Takie widoki najprzyjemniej ogląda się z za okna Odpowiedz

Bajeczny widok :) Odpowiedz

Byle tylko do wiosny! Miły wietrzyk powieje, Ogrzeje ciepłem słonko. I powrócą nadzieje. Odpowiedz

lubię takie widoki :) Odpowiedz

porazilo mnie biela..:) aczkolwiek jest w tym cos pieknego,czystego ... Odpowiedz