Je­dynie sa­mot­ność jest w życiu człowieka sta­nem gra­niczącym z ab­so­lut­nym spo­kojem wewnętrznym,z odzys­ka­niem in­dy­widual­ności. Tyl­ko w pochłaniającej wszys­tko pus­tce sa­mot­ności,w ciem­nościach za­cierających kon­tu­ry świata zewnętrzne­go można od­czuć, że się jest sobą aż do gra­nic zwątpienia, które up­rzy­tam­nia nag­le własną ni­cość w rosnącym prze­raźli­wie og­ro­mie planet, kosmosu i wszechświata. Odpowiedz

Jak­bym na ciem­nym, gra­fito­wym niebie uj­rzała od­da­laną o set­ki mil gwiaz­dkę. Jedną je­dyną, ale moją… Gwiaz­dkę. Odpowiedz