Ból – to smutek wieczorny tych niewypowiedzeń, gdy ogarnia nas Piękno falistą ekstazą, Bóg się ku harfie skłania – lecz na skalnej miedzy promień się łamie – mocy nie staje wyrazom, słów nie staje. I jestem jak strącony anioł – - posąg na kamienisku, marmurze cokołu; aleś tęsknot tchnął w posąg i w strzelistość ramion, że się zrywa, że pragnie. – Z tych jestem aniołów. I jeszcze Cię uwielbię, bo w Tobie jest przystań, nagroda za pieśń każdą – dzień świętej idei – i radość, rozśpiewana hymnem macierzyństwa, słowem spełnienia cichym – Najpełniejszy Eli! Bądź błogosławion, Ojcze, za smutek anioła, za walkę pieśni z kłamstwem, bój natchniony duszy – - i miłość słowa wszelką zniwecz w nas i połam i kształt, co jako człowiek głupi się napuszył. Odpowiedz

Niepotrzebne nam białe westalki, noc nie zdławi świętego ognia - bądź, jak sztandar rozwiany wśród walki bądź, jak w wichrze wzniesiona pochodnia! Odmień, odmień nam słowa na wargach, naucz śpiewać płomienniej i prościej, niech nas miłość ogromna potarga, więcej bólu i więcej radości! Jeśli w pieśni potrzebna ci harfa, jeśli harfa ma zakląć pioruny, rozkaż żyły na struny wyszarpać i naciągać, i trącać, jak struny. Trzeba pieśnią bić aż do śmierci, trzeba głuszyć w ciemnościach syk węży. Jest gdzieś życie piękniejsze od wierszy. I jest miłość. I ona zwycięży. Wtenczas daj nam, poezjo, najprostsze ze słów prostych i z cichych - najcichsze, a umarłych w wieczności rozpostrzyj, jak chorągwie podarte na wichrze. Odpowiedz

Na strunach harf rodzi się dzień Jak czuły dotyk kochanków Melodią erotycznych brzmień, Ach, więcej takich poranków. I wiosna chce rozkwitać znów Konwaliowo, bzowo, wiśniowo, I nie potrzeba żadnych słów, Gdy tyle bieli nad głową Ale to jeszcze nie teraz, za chwilę, Bo wiosna w sobie się zbiera. Muzyką harf duszę umilę, Niech mnie na miłość otwiera. Odpowiedz

Dlaczego na harfie grają prawie wyłącznie panie? Bo jak wynika z obrazów, które znamy z kościołów, harfa jest instrumentem godnym jedynie aniołów. /W. Chotomska/ Odpowiedz

Życie jest harfą, co strun ma wiele. Struna miłości stoi na czele. Wyda ton słodki, wyda przeczysty, tylko pod zdolną dłonią artysty. Odpowiedz

Rodzisz się. Jes­teś. Nag­le po­jawia się pew­ne prag­nienie :chcesz coś umieć choćby nawet nauczyć się gry na siedmiostrunowej harfie , do cze­goś dojść np. do odległych gwiazd i galaktyk . Odpowiedz

Spoj­rzałam w two­je brązo­we oczy i mu­siałam zdu­sić w so­bie krzyk prze­rażenia. Były ta­kie obojętne, ta­kie puste... Odpowiedz