Na­wet sze­rokiej taf­li lus­ter nie oszczędził czas. Każda po­jedyn­cza ry­sa za­wiera w so­bie od­dzielną opo­wieść, szczyptę his­to­rii. Nachodzące na siebie smu­gi błagają o od­ro­binę uwa­gi. Całość prze­cina wyb­ra­kowa­na poręcz. Nieg­dyś złota wstążka, uko­rono­wanie wys­tro­ju. Odpowiedz

Usiadł na schodach, W butach przyciasnych, Karty rozdane, On grać nie umie, Wzywając armie, Holendrów jasnych, Ktoś mu tłumaczy, Ten nie rozumie. Odpowiedz

Płonącą kroplą obłąkania W mózg szary mój sączyłeś tęczę. Miraże wstają wśród mieszkania, Palcami w stół na lutni dźwięczę. Odpowiedz

A za co sory ?? Samo życie i moja głupota. Ale przez to świat jest piękny :)(Jak już mewy przestaną tupać) Odpowiedz

Doceniam szczerość. I współczuję serdecznie. Odpowiedz

Oj!! Była :( Odpowiedz

Chyba tak źle nie było skoro cokolwiek pamiętasz! A wirówka była potem? Odpowiedz

Już wiem !!! Ale wstydzę się przyznać. :( Odpowiedz

:D:D:D Odpowiedz

nie nadążam za Wami...;( Odpowiedz

Jak patrzę to mnie zaraz ręce bola. :( Odpowiedz

Bo po nich wchodziłeś. Jak, nie wnikam. Odpowiedz

kurczę ? schody czy perspektywę? Odpowiedz

Kurcze - skąd ja znam ta perspektywę ?? Odpowiedz